Als ongehuwde vrouw van eind 20 krijg ik veel vragen over het hebben van kinderen, meestal van mensen die me niet goed kennen of wensdenkende familieleden. Mijn antwoord dat ik geen kinderen wil krijgen, wordt meestal gevolgd door: “Maar waarom niet?!”
Ik wil ze gewoon niet
Ik zou een handvol redenen kunnen noemen. Ik wil niet de enorme verantwoordelijkheid op me nemen om een kind groot te brengen. De gedachte zwanger te zijn, beangstigt me. Ik ben een uberintrovert die van mijn tijd alleen houdt en ik kan me niet voorstellen constant omringd te zijn door krijsende kinderen. Heel eerlijk, ik voel me enthousiaster over het feit dat ik een tante ben dan dat ik een moeder ben.
En hoewel voorgaande redenen allemaal waar zijn, zijn ze niet de echte reden waarom ik besloot af te zien van kinderen. Het is eigenlijk een stuk eenvoudiger dan dat: ik wil ze gewoon niet!
Tijd doet nadenken
Van jongs af aan ging ik er altijd van uit dat ik zou trouwen, kinderen zou krijgen en mijn eigen gezin zou stichten – in mijn gedachten was het krijgen van kinderen gewoon iets wat je deed. Ik groeide op in een groot, hecht gezin. Met mijn zussen, neven en nichten, fantaseerde ik over wanneer we onze eigen kinderen zouden krijgen en allemaal samen konden komen voor de vakantie, net als onze ouders. Ik besteedde mijn tijd zelfs aan het zoeken van babynamen.
Pas toen ik 25 werd en de balans begon op te maken van mijn volwassen leven, realiseerde ik me dat ik nog altijd niet zwanger was en dat het niet leek alsof dat binnenkort zou gebeuren. Diep in mij voelde ik ook dat ik niet wilde dat het ooit zou gebeuren. Vandaag heb ik nog steeds geen last van babykoorts of een moederlijke drive. Als ik een kind zie, is mijn eerste gedachte meestal: “Oef, nee bedankt!” in plaats van “Oh, ik wil er ook een!” Mijn dromen over de toekomst zijn onder meer settelen met een partner, een huis buiten de stad kopen, veel tijd doorbrengen met mijn dierbaren zonder rondhuppelende kinderen.
Zal ik ooit van gedachten veranderen?
Mijn vrienden en familie vragen zich af of ik ooit van gedachten zal veranderen, ook mijn oudere zus, die onlangs haar eerste baby heeft gekregen. En natuurlijk, toen ik mijn kleine neefje voor het eerst ontmoette, werd ik meteen verliefd. Ik kan urenlang naar video’s van hem kijken met zijn schattige lach – maar nog steeds ben ik 100% zeker dat ik geen kinderen van mezelf wil.
Ik zit heel graag in de kindervrije zone met mijn kat, een goed glas wijn en onbeperkte tijd alleen. Op die manier lijk ik veel meer op iemand die zeker weet dat ze geen kinderen wil dan op iemand die nog steeds twijfelt. Ik twijfel niet!
Mensen vertellen me dat ik een geweldige moeder zou worden, en in sommige opzichten zou ik dat waarschijnlijk ook doen. Ik ben behoorlijk geduldig, gemakkelijk in de omgang en heb gevoel voor verantwoordelijk. Maar gewoon ergens goed in zijn, zou niet de enige reden moeten zijn om iets te doen, vooral niet zoiets groots als het krijgen van kinderen.
Als je een ouder bent of je wilt kinderen, ik buig voor je – in mijn ogen is het zonder twijfel een van de moeilijkste, meest monumentale dingen dat je in je leven kunt doen. Het is echter niks voor mij, en ik ben zo opgelucht dat ik die keuze ongedwongen heb kunnen maken.